به گزارش مشرق، در یک‌قدمی حضور زلاتکو کرانچار در تیم المپیک ایران بحث کمیسیونی در وزارت ورزش و جوانان مطرح شد که باید مربیان خارجی را برای کار در ایران تائید کند. اگر چه کمیسیون تائید مربی خارجی به گفته علی رغبتی دبیر این کمیسیون حدود یک سال و نیم قبل ایجاد شده اما شاید نمود عینی ورود آن در بحث کرانچار حساسیت‌هایی که در مورد رابطه وزارت ورزش و فدراسیون فوتبال وجود داشت را افزایش داده است.
طبق اعلام رغبتی، ریاست کمیسیون با سجادی است و دبیرکل کمیته ملی المپیک، مدیرکل دفتر امور مشترک فدراسیون‌های ورزشی و رئیس فدراسیون پیشنهاد دهنده مربی خارجی اعضای آن هستند.
مهمترین سؤالی که پیش می‌آید این است که این کمیسیون چگونه می‌تواند درباره همه رشته‌ها نظر بدهد؟ یعنی این کمیسیون در عین حالی که می‌تواند یک مربی خارجی را برای اسکواش تائید کند، می‌تواند درباره یک مربی فوتبال، بسکتبال، پینگ پنگ، ژیمناستیک، ووشو، اسکی، هندبال، شنا، اسکیت و ... هم نظر بدهد. اینکه اصولا آیا به جز رئیس فدراسیون، سایر افراد این توانایی را دارند که در همه رشته‌ها نظر بدهند، سؤالی اساسی است، اما حتما این توانایی را دارند که انتخاب شده‌اند.
موضوع بعدی اینکه دیدگاه غالب در وزارت ورزش و جوانان این است که برنامه‌ریزی فدراسیون فوتبال در رده تیم‌های پایه مناسب نیست و البته نگاهی فراتر از آن هم وجود دارد؛ نگاهی که به جام ملت‌های آسیا در استرالیا دوخته شده است، جایی که ناکامی احتمالی تیم ملی می‌تواند مقدمه کلید خوردن تغییرات در فدراسیون فوتبال باشد. شاید به همین دلیل هم مقاومت در مورد انتخاب کرانچار وجود دارد چرا که تا زمان مسابقات انتخابی المپیک فرصت باقی است و اگر فرض اول مبنی بر ناکامی در جام ملت‌ها و سپس تغییرات در فدراسیون رقم بخورد آن وقت این نگاه غالب با دست بازتری توانایی چینش کادر فنی تیم المپیک را خواهد داشت.
برخی افراد در وزارت ورزش بر این باورند که زلاتکو کرانچار کارنامه قابل توجهی ندارد. آن هم مربی که عملکردش را در سپاهان نشان داده و نمره قبولی گرفته، همچنین سابقه هدایت تیم ملی مونته نگرو را دارد اما ظاهرا چشم آنها از انتخاب وینگادا ترسیده است.
پیش از این ایرادی که به کمیته فنی و توسعه فدراسیون فوتبال وارد می‌شد، نبود نظارت بر تخصصی بودن تصمیمات این کمیته بود، اکنون بحث اصلی این است کمیسیون تائید مربیان خارجی در وزارت ورزش کدام اهرم نظارتی را بر کار خود خواهد داشت و چه تضمینی است که تصمیم‌گیری های این کمیسیون بر مبنای نظرات تخصصی باشد نه تسویه حساب، آن هم برای زیر فشار قرار دادن یک فدراسیون.
طبق اعلام رغبتی، ریاست کمیسیون با سجادی است و دبیرکل کمیته ملی المپیک، مدیرکل دفتر امور مشترک فدراسیون‌های ورزشی و رئیس فدراسیون پیشنهاد دهنده مربی خارجی اعضای آن هستند.
مهمترین سؤالی که پیش می‌آید این است که این کمیسیون چگونه می‌تواند درباره همه رشته‌ها نظر بدهد؟ یعنی این کمیسیون در عین حالی که می‌تواند یک مربی خارجی را برای اسکواش تائید کند، می‌تواند درباره یک مربی فوتبال، بسکتبال، پینگ پنگ، ژیمناستیک، ووشو، اسکی، هندبال، شنا، اسکیت و ... هم نظر بدهد. اینکه اصولا آیا به جز رئیس فدراسیون، سایر افراد این توانایی را دارند که در همه رشته‌ها نظر بدهند، سؤالی اساسی است، اما حتما این توانایی را دارند که انتخاب شده‌اند.
موضوع بعدی اینکه دیدگاه غالب در وزارت ورزش و جوانان این است که برنامه‌ریزی فدراسیون فوتبال در رده تیم‌های پایه مناسب نیست و البته نگاهی فراتر از آن هم وجود دارد؛ نگاهی که به جام ملت‌های آسیا در استرالیا دوخته شده است، جایی که ناکامی احتمالی تیم ملی می‌تواند مقدمه کلید خوردن تغییرات در فدراسیون فوتبال باشد. شاید به همین دلیل هم مقاومت در مورد انتخاب کرانچار وجود دارد چرا که تا زمان مسابقات انتخابی المپیک فرصت باقی است و اگر فرض اول مبنی بر ناکامی در جام ملت‌ها و سپس تغییرات در فدراسیون رقم بخورد آن وقت این نگاه غالب با دست بازتری توانایی چینش کادر فنی تیم المپیک را خواهد داشت.
برخی افراد در وزارت ورزش بر این باورند که زلاتکو کرانچار کارنامه قابل توجهی ندارد. آن هم مربی که عملکردش را در سپاهان نشان داده و نمره قبولی گرفته، همچنین سابقه هدایت تیم ملی مونته نگرو را دارد اما ظاهرا چشم آنها از انتخاب وینگادا ترسیده است.
پیش از این ایرادی که به کمیته فنی و توسعه فدراسیون فوتبال وارد می‌شد، نبود نظارت بر تخصصی بودن تصمیمات این کمیته بود، اکنون بحث اصلی این است کمیسیون تائید مربیان خارجی در وزارت ورزش کدام اهرم نظارتی را بر کار خود خواهد داشت و چه تضمینی است که تصمیم‌گیری های این کمیسیون بر مبنای نظرات تخصصی باشد نه تسویه حساب، آن هم برای زیر فشار قرار دادن یک فدراسیون.
